Sieciowa karta interfejsowa (ang. Network Interface Card - NIC) to urządzenie warstwy łącza danych w modelu OSI. Główną funkcją karty sieciowej jest umożliwienie stacji roboczej podłączenia do sieci. Umieszcza się ją w slocie znajdującym się na płycie głównej komputera bądź w urządzeniu peryferyjnym. Każda karta sieciowa posiada unikatowy numer zwany adresem MAC (ang. Media Access Control) służącym do kontroli komunikacji i identyfikacji stacji roboczej w sieci. Karta sieciowa może pracować tylko w jednym standardzie np. Ethernet. Nowoczesne karty sieciowe posiadają własny procesor oraz własną pamięć RAM (ang. Random Access Memory). Niektóre karty mają możliwość podłączenia programowalnej pamięci PROM (ang. Programmable Read-Only Memory), pozwalającej na załadowanie systemu operacyjnego z sieciowego serwera. Rozróżniamy karty pracujące z prędkościami 10 Mb/s, 100 Mb/s, czy też 1 Gb/s oraz automatycznie wykrywające prędkość sieci i dostosowywujące się do niej.

Klasyfikacja kart sieciowych

Karty sieciowe dzielimy na:

• bezprzewodowe- wykorzystywane w sieciach bezprzewodowych,
• przewodowe,
  • ze złączem ISA (ang. Industry Standard Architecture)- technologia obecnie przestarzała,
  • ze złączem PCI (ang. Peripheral Component Interconnect)- konfigurowane programowo,
    • współpracujące z kablem miedzianym za pomocą złączki RJ-45,
    • współpracujące z kablem optycznym z interfejsem SC.
  • PCMCIA (ang. Personal Computer Memory Card International Association)- stosowane w notebookach,
  • ze złączem USB (ang. Universal Serial Bus).