WWAN (ang. Wireless Wide Area Network) to technologia bezprzewodowa, umożliwiająca budowę bezprzewodowych sieci na dużych obszarach oraz rozległych obszarów usługowych, wykorzystywanych np. do świadczenia usług szerokopasmowego,
bezprzewodowego dostępu do Internetu dla klientów indywidualnych i biznesowych. Można przyjąć, że komercyjnym odpowiednikiem nazwy WWAN jest nazwa WiMAX (ang. Worldwide Interoperability for Microwave Access).
Technologia oparta jest na standardach
IEEE-802.16 i
ETSI HiperMAN. Standardy te określają informacje dotyczące konfiguracji sprzętu w taki sposób, aby urządzenia pochodzące od różnych dostawców, wzajemnie ze sobą współpracowały (takie same konfiguracje).
WiMAX zapewnia połączenia stałe, przenośne i mobilne.
WiMAX daje możliwość świadczenia usług w kilku obszarach, dla usług dostępowych oraz VoIP (ang. Voice over Internet Protocol), na dużych obszarach mieszkalnych, dla małych i średnich firm oraz użytkowników mobilnych.
Maksymalna przepustowość technologii WiMAX, przy umieszczeniu odbiornika nie dalej niż 10 km, zbliżona jest do 175 Mb/s.
W Polsce praktycznie wygląda to jednak nieco gorzej.
Zalety technologii WiMAX:
- niepotrzebna droga infrastruktura wdrażająca,
- duża szybkość,
- znaczny zasięg działania technologii niezależny od warunków atmosferycznych oraz niewielkich przeszkód.
Wady technologii WiMAX:
- drogie modemy do przetwarzania sygnału,
- brak mobilności dostępu do sygnału,
- utrata szybkości przesyłania danych wraz ze wzrostem odległości od nadajnika.
Rodzina standardów IEEE-802.16
- IEEE-802.16- był to pierwszy etap powstawania tej technologii. Zaakceptowany został w 2001 r.
Działał w paśmie częstotliwości 10 - 66 GHz. Pasmo to stworzyło jednak znaczne ograniczenia widoczności optycznej.
Koniecznością było bezpośrednie pole widzenia,
- IEEE-802.16a- zaakceptowany w 2003 r. Działał w paśmie częstotliwości 2 - 11 GHz. Zmiana standardu nie wymagała już bezpośredniego pola widzenia. Uzupełnieniem standardu IEEE-802.16a były:
- IEEE-802.16b,
- IEEE-802.16c.
- IEEE-802.16d- zaakceptowany został w 2004 r. i był dopełnieniem standardu IEEE-802.16a. Zmiany określały między innymi separację anten i podział na podkanały,
- IEEE 802.16e- zaakceptowany został w 2007 r. W 2011 roku dopracowano mobilność dostępu. Został opracowany również projekt urządzeń o asymetrycznej budowie, współgrający z laptopami, palmtopami i telefonami komórkowymi. Wersja mobilna WiMAX nosi nazwę WiBro.
- IEEE 802.16m- zaakceptowany został w 2011 r. z możliwością osiągania prędkości rzędu gigabita dla urządzeń stacjonarnych i 100 Mb/s dla urządzeń mobilnych.
