Sieciowa karta interfejsowa (
ang. Network Interface Card - NIC) to urządzenie warstwy łącza danych w modelu
OSI. Główną funkcją karty sieciowej jest umożliwienie stacji roboczej podłączenia do sieci. Umieszcza się ją w slocie znajdującym się na płycie głównej komputera bądź w urządzeniu peryferyjnym. Każda karta sieciowa posiada unikatowy numer zwany adresem
MAC (
ang. Media Access Control) służącym do kontroli komunikacji i identyfikacji stacji roboczej w sieci. Karta sieciowa może pracować tylko w jednym standardzie np. Ethernet. Nowoczesne karty sieciowe posiadają własny procesor oraz własną pamięć
RAM (
ang. Random Access
Memory). Niektóre karty mają możliwość podłączenia programowalnej pamięci
PROM (
ang. Programmable Read-Only Memory), pozwalającej na załadowanie systemu operacyjnego z sieciowego serwera. Rozróżniamy karty pracujące z prędkościami 10 Mb/s, 100 Mb/s, czy też 1 Gb/s oraz automatycznie wykrywające prędkość sieci i dostosowywujące się do niej.
Klasyfikacja kart sieciowych
Karty sieciowe dzielimy na:
- bezprzewodowe- wykorzystywane w sieciach bezprzewodowych,
- przewodowe
- ze złączem ISA (ang. Industry Standard Architecture)- technologia obecnie przestarzała,
- ze złączem PCI (ang. Peripheral Component Interconnect)- konfigurowane programowo
- współpracujące z kablem miedzianym za pomocą złączki RJ-45,
- współpracujące z kablem optycznym z interfejsem SC.
- PCMCIA (ang. Personal Computer Memory Card International Association)- stosowane w notebookach,
- ze złączem USB (ang. Universal Serial Bus).
