Routing

Routing to czynność polegająca na kierowaniu drogą przepływu pakietów informacji w sieci komputerowej, czyli wyznaczanie odpowiedniej ścieżki. Polega ono na umożliwieniu routerowi wybranie następnego skoku w drodze pakietu do adresata.

W procesie wyznaczania ścieżki brane są pod uwagę:

• odległość do celu,
• przepustowość łącza,
• obciążenie łącza,
• koszt łącza.

Procesem routingu sterują protokoły routingu, które określają sposób kierowania pakietami routowalnego protokołu sieciowego, czyli protokołu dopuszczającego kierowanie przepływem pakietów. Przykładem jest tu protokół IP.

Routery mogą obsługiwać wiele protokołów routingu oraz wiele protokołów routowalnych. Mamy wówczas do czynienia z routingiem wieloprotokołowym.

Rodzaje routingu

• statyczny- trasy są ręcznie ustalane przez administratora. Sprawdza się w sieciach wolno zmieniających się. Daje możliwość ukrycia części sieci, czyli decyzji, które informacje mają być rozgłaszane. Routing statyczny nie jest odporny na błędy. Nie nadaje się w przypadku szybko rozbudowujących się sieci.
• dynamiczny- informacje o trasach są zapisane w tablicy routingu, która zmienia się automatycznie za pomocą urządzeń, które wymieniają się informacjami. Wstępną konfigurację inicjującą routing dynamiczny ustala administrator.

  Przykład tablicy routingu:

  Sieci	Kolejne urządzenie	Odległość	Licznik czasowy	Flaga
  Sieć 1	Router A	4	t1, t2, t3	x,y
  Sieć 2	Router B	5	t1, t2, t3	x,y
  Sieć 3	Router C	7	t1, t2, t3	x,y

  Liczniki czasowe:

  • routing update timer (30 s)- częstotliwość rozsyłania informacji o routingu,
  • route invalid timer(90 s)- czas po upływie, którego możemy przypuszczać, że trasa jest nieaktualna, jeśli jednostka nie otrzyma ponowienia jej oferty,
  • route flush timer (270 s)- czas po upływie, którego nastąpi wykasowanie informacji o trasie, jeśli jednostka nie otrzyma ponowienia jej oferty.
  W routingu dynamicznym określanie najlepszej ścieżki umożliwiają metryki. Posiada ją każda ścieżka. Do wyznaczenia metryki używa się takich cech jak:
  • liczba skoków- liczba routerów, które musi przebyć pakiet w drodze do sieci końcowej,
  • niezawodność,
  • opóźnienie, czyli czas potrzebny do przesłania pakietu do odbiorcy,
  • przepustowość- pasmo,
  • obciążenie ścieżki,
  • koszt przesłania danych.

Algorytmy routingu

• stan łacza (ang. link state)- wybór najkrótszej ścieżki. Router zna wszystkie pośrednie routery. Tworzy i przechowuje w swojej bazie dane określające topologię i partycje sieci. Implementacją algorytmu stanu łącza jest protokół OSPF (ang. Open Shortest Path First). Wykorzystuje on trasowanie zależne od typu obsługi. Można zdefiniować wiele tras prowadzących do tego samego celu. Wybór pomiędzy nimi będzie zależał od pola typ obsługi w nagłówku pakietu IP. Protokół OSPF wykorzystuje także mechanizm równomiernego obciążenia. Jeśli istnieje kilka tras o tym samym koszcie, to ruch zostanie rozłożony równomiernie. Protokół umożliwia podział zasobów sieci na niezależne obszary, co pozwala wielu grupom wyznaczać trasy.
• wektor odległości (ang. distance vector)- określa kierunek i odległość. Router wysyła swoją tablicę routingu do kolejnego routera. Ten z kolei na podstawie otrzymanej informacji aktualizuje swoją tablicę routingu i przesyła informację dalej. W tablicy routingu zapisana jest odległość do wybranej sieci. W przypadku, gdy sieć jest bezpośrednio przyłączona do routera, odległość ta wynosi 0. Implementacją algorytmu wyznaczania wektor-odległość jest protokół RIP. Komunikaty zawierają adres sieci i odległość do tej sieci. Odległość tą określa się za pomocą liczby routerów, przez które musi przejść pakiet, aby dotarł do drugiej sieci. Innymi protokołem wektora odległości jest IGRP.
• hybrydowy- połączenie algorytmu stanu łącza i wektora odległości. Wyznaczenie najlepszej trasy odbywa się za pomocą wektora odległości, a uaktualnienie tablicy routingu następuje dopiero w przypadku zmiany konfiguracji sieci. Implementacją jest zastrzeżony przez Cisco Systems, protokół EIGRP.

Powrót do:

• Start | Urządzenia | Router | Routing